तिरे कुनु म्हि गिक अताबतासि आफन्तिला दिमरि दोखाजि आरेम म्रापरि न्हात्बाइछ्याम स्हुखाजि क्रिङबा चुजि– ‘ङा राप्पारिन आखाम्नि । ऐया, ङाला फो स्हु खाजि… ङादा तिक्लाइ मान मुसाम योनान फिनोले नसरुद्दिन !’
‘तिगा लासि चुराङ ताजि ?’ आफान्तिसे न्योत्जि– ‘ह्राङसे तिगाइ कोङबा चाबा स्हे वा नोत्बा चाबा स्हे वा चास्ह्युजि ?’
‘ङाइ ओस्पा तिगाइ चाबा आरे ।…. अँ, ङाइ नाइबा ज्युबा केकला दुम्बा खेबा गिक चाबा मुबा ।’
‘ए… !’ आफन्तिसे बिजि, तसाइ स्यान तिलाइ आन्योत्नि । थे स्यान्दो कोठारि निजि । मिरि युबारि सिसि नाङ मान बासि खाजि ।
‘आहिन आहिन !’ आश्चर्यरि ताबान थे म्हिसे पाङजि– ‘ङाला फो स्हुखाबा हिन्ना, मि आहिन ।’
‘ङाइ गल्ति लाबा आरे ।’ आफनितसे पाङजि– ‘ह्राङला मिकादे अस्वस्थ आताबा हिन्साम ह्राङसे नाइबा केक आचासेदा मुबा ।’
(आफन्तिला रापग्याम दो:बा : इन्द्र)